Het is een zomer voor sportliefhebbers. Het EK voetbal en Wimbledon zijn net afgelopen en de Olympische Spelen zijn volop bezig. Ga jij in de zorg ook voor goud? Bij VariantZorg kun je zelf aangeven waar en wanneer je wil werken. Hierdoor is er genoeg tijd voor sporten óf het supporten van je kinderen tijdens hun sport. We spreken met Varianter Nathalie van Velzen. Hoe ervaart zij het werk in de zorg en bij VariantZorg? Klopt het wat we beloven en is het écht goud om hier te werken?
In de zorg sinds: 1998
Bij VariantZorg sinds: 2015
‘Mij moet je aan het bed zetten, daar ben ik op mijn best. Ik wil zorgen', vertelt Nathalie. ‘Mijn zus werkte al bij VariantZorg en ik maakte in 2015 ook de overstap. De beste keuze ooit. De vrijheid die ik nu ervaar voelt fantastisch. Er is niks mooiers dan zelf inplannen wanneer je gaat werken. Na het zorgen ben ik klaar. Geen belletjes, geen mailtjes in eigen tijd. Nee, ik ga naar huis, ga wandelen met de honden of stap op de motor en maak mijn hoofd leeg. Het helpt ook dat ik heel goed contact heb met collega’s, er zitten een paar hele goede vriendinnen bij en natuurlijk mijn zus. Ik weet wie mijn planner, relatiemanager en directeur zijn en ik krijg vanuit de organisatie veel waardering. Meer heb ik niet nodig.’
Roeping gevonden
Een kat met een dwarslaesie, een zwakke kip die opgelapt wordt: het verzorgende zit er al vroeg in bij Nathalie. Op de boerderij is er altijd wel een dier waar ze zich over ontfermt. Haar vader wil niet dat ze de zaak overneemt of met dieren gaat werken want daar is volgens hem ‘geen droog brood in te verdienen’. Omdat het zorgen toch echt in haar genen zit, kiest ze voor de opleiding tot verzorgende en later verpleegkundige. Nathalie: ‘Tijdens mijn stage in de thuiszorg vond ik mijn roeping. Dit was het gewoon, het voelde als thuiskomen. De wijkverpleging overtreft nog steeds echt alle vormen van zorg voor mij.’
Oorlogsgeneratie
Natuurlijk is het niet altijd leuk. ‘Ik schrik nog steeds van het ziektebeeld van sommige cliënten', vertelt Nathalie. ‘De een heeft genoeg hulp in de vorm van mantelzorg maar als je geen kinderen of vrienden hebt die kunnen helpen, kan het erg moeizaam en vooral eenzaam zijn op latere leeftijd. Het enige wat ik kan doen is de beste zorg verlenen, luisteren, doorvragen. Je hebt te maken met een unieke generatie, de laatste die de oorlog nog heeft meegemaakt. Dat zorgt voor mooie, indrukwekkende gesprekken.’
Kracht en handigheid
Voor Nathalie voelt het zorgen soms wel als topsport. ‘Je hebt kracht nodig, je komt bij zorgvragers die echt heel weinig meer zelf kunnen. Dan ben je weer eens aan het ‘stoeien’ met een cliënt. Het vergt handigheid.’ Niet alleen fysiek is er een uitdaging maar ook zeker mentaal. Nathalie: ‘Ik ben ervan overtuigd dat je het zorgen alleen kan volhouden als het je passie is. Dat geldt ook voor topsporters denk ik. Anders is het te zwaar.’
Liefde voor motoren
‘Om het vol te houden probeer ik op tijd naar bed te gaan, genoeg te slapen en te bewegen, vertelt de verpleegkundige. ‘Ik wandel, doe aan bootcampen en medische pilatus. Om mijn hoofd leeg te maken stap ik op de motor. De hele familie ‘zit’ in de motorcross. Toen ik mijn man leerde kennen was ik al bezig met mijn motorrijbewijs. Onze eerste vakantie was op de motor naar Frankrijk. Later begonnen we met circuitrijden – op asfalt – en kwam daar motorcross bij.’
Thuis in de polder van Boskoop komt Nathalie helemaal tot rust. ‘Het is sowieso prachtig hier. Ik rij ’s ochtends vroeg naar mijn werk en zie de zon op komen. Gelukkiger kun je mij niet maken. Vervolgens ga ik met hernieuwde energie aan het werk.’